จากการที่ได้มีส่วนร่วมในการจัดการ และเป็นวิทยากรค่ายปรับเปลี่ยนพฤติกรรมฯที่ผ่านมา ตลอดระยะเวลา ๒ ปี ถือว่าเป็นช่วงชีวิตที่คุ้มค่าที่สุดที่ได้เกิดมา เพราะได้รู้ ได้เห็น ชีวิตในมุมมองที่แตกต่างกันของ “คน” ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ที่ประเสริฐ โดยมีพื้นฐานของการดำรงชีวิต ครอบครัว ฐานะ และสิ่งแวดล้อมแตกต่างกัน หากใครไม่ใส่ใจคงจะมองว่ามันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผ่านมาและผ่านไปในชีวิต ..แต่สำหรับผมมันคือประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ที่ไม่ใช่ใคร ๆ ก็สามารถที่จะเข้าถึงได้ เพราะทุกอย่างอยู่บนรากฐานของ…”ความรัก ความไว้วางใจ ความศรัทธา และที่สำคัญคือการทำงานด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์”
จากการที่เคยได้ผ่านการอบรมหลักสูตรการทำงานด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ โดยมี นพ.โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ ผู้ซึ่งเป็นบุคคลที่สอนให้ผมได้รู้จักคิด และลงมือทำโดยใช้คำว่า “หัวใจของความเป็นมนุษย์” มาทำงาน ถึงแม้ว่ามันจะช้าไปสักหน่อยแต่ผมก็คิดเสมอว่าถึงแม้จะช้า ก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลย ซึ่งท่านได้กล่าวไว้ว่า “ในบรรดารูปแบบและวิธีการที่หลากหลายในการเรียนรู้ของมนุษย์ เรื่องเล่า เป็นเครื่องมือสำคัญที่มนุษย์ใช้เรียนรู้ความรู้สึกนึกคิด ที่เป็นความประณีตละเอียดอ่อน การเล่าเรื่อง และการเรียนรู้จากเรื่องเล่า เป็นความสามารถที่มนุษย์มีติดตัวมาตั้งแต่เกิด เด็กเล็กๆ จึงสามารถเรียนรู้โลกจากการฟังเรื่องเล่ามาเนิ่นนานก่อนหน้าที่จะรู้จักตัวเลขและการคำนวณ อาจกล่าวได้ว่า สัญชาตญาณการเรียนรู้จากเรื่องเล่านี้เองที่ทำให้มนุษย์เข้าใจความสัมพันธ์ของสรรพสิ่งที่ซับซ้อนได้แตกต่างไปจากสัตว์ เพราะมนุษย์ทำความเข้าใจโลกผ่านเรื่องเล่าและการเล่าเป็นเรื่องสำคัญ โลกและการดำรงอยู่ของสรรพสิ่งจึงปรากฏในความรับรู้ของมนุษย์ในรูปของเรื่องราว” แต่จากการเรียนรู้ก็ทำให้ผมทราบอีกว่า เรื่องเล่าต่างๆ จากบุคคล สถานที่ และเวลา ที่แตกต่างกัน ก็สามารถเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะกับกลุ่มที่ผมสัมผัสมา คือกลุ่มที่เข้าค่ายปรับเปลี่ยนพฤติกรรมนั่นเอง
ทำไมถึงทำให้ผมคิดเช่นนั้น…นี่คือคำถามที่หลายคนอยากรู้ว่าทำไม สิ่งที่เห็นได้ชัดคือ การซักประวัติในวันแรกของการเข้าค่ายฯ ขณะที่ทุกคนเข้ามารายงานตัวจะแตกต่างจากการทำกลุ่มที่ผมทำในวันถัด ๆ ไป ซึ่งมีความแตกต่างกันไปตามสิ่งที่ผมกล่าวไปในข้างต้น เช่น จากการซักประวัติว่าเสพยามาชนิดเดียว แต่ความจริงคือ เสพมาหลายชนิด หรือ ก่อนมาเสพยามามากน้อยขนาดไหน คำตอบเกือบร้อยละร้อย จะตอบว่าเสพมาแล้วถ้าเป็นยาบ้าก็ไม่เกิน ๑ ตัว (๑ เม็ด) นั่นเอง แต่พอทำกลุ่ม เกิดความเปลี่ยนแปลงคือ จากวันละ ๑ ตัว ก็เป็นเผื่อมาเลย ๙ วัน …นี่แหละคือเหตุผลที่ผมเชื่อว่าเรื่องเล่าจะมีความแตกต่างกันตาม บุคคล สถานที่ และเวลา เหมือนหลัก “ระบาดวิทยา” ที่ผมถูกสอนมาตั้งแต่สมัยเรียน พ,อ.(พนักงานอนามัย) เมื่อ ๒๐ กว่าปีที่ผ่านมา…แต่ผมก็ยังไม่เคยเลยคำว่า หัวใจของความเป็นมนุษย์ ที่ ท่านอาจารย์ นพ.โกมาตร จึงเสถียร ได้สอนผมมาเลยเมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา…และวันนี้ผมถือว่าผมได้ใช้สิ่งที่ผมเล่าเรียนมาจากท่านอาจารย์ และจากประสบการณ์ของตนเอง ….
นอกจากนี้แล้วบุคคลที่ก่อให้เกิดแรงบันดาลใจของผมอีกท่านหนึ่งคือ ศ.นพ. ประเวศ วะสี ซึ่งถือว่าเป็นอาจารย์ของกระทรวงสาธารณสุข และการพัฒนาด้านต่างๆ เลยก็ว่าได้ท่านได้กล่าวไว้ว่า “ มนุษย์ทุกคนมีศักยภาพที่จะเข้าถึงความจริง ความดี ความงาม” และ“ เมื่อเข้าถึงความจริงก็จะเกิดอิสรภาพ เกิดความสุขอย่างล้นเหลือ เกิดความรักอันไพศาลต่อเพื่อนมนุษย์ จะปลดปล่อยตัวเราออกจากความบีบคั้นจากความไม่จริงทั้งปวง” (ศ . นพ . ประเวศ วะสี.2554:สื่อออนไลน์)
นี่แหละคือการเริ่มต้นแห่งงานที่ถือว่ายิ่งใหญ่ในคือชีวิต คือ การคืนชีวิตให้เป็นชีวิต เพื่อสร้างกำลัง พลังใจ และต่อสู้กับปัญหาอุปสรรคต่างๆ ซึ่งกระทบถึงตัวผมเองทั้งโดยทางตรง และทางอ้อม….นี่คือเรื่องจริงที่เพิ่งจะถูกเริ่มต้นเท่านั้น
บล็อกคุณกร... 